De uitspraak: het gezin is de hoeksteen van de maatschappij zou ik willen parafraseren tot: het gezin is de basis voor je ontwikkeling. We weten allemaal dat we een product zijn van nature (erfelijke aanleg) en nurture (opvoeding). Het systeem waarin we geboren worden is belangrijk, maar niet alles bepalend. Was dat wel zo dan zouden alle kinderen uit hetzelfde gezin wat persoonlijkheid betreft als twee druppels water op elkaar lijken. In de praktijk ervaart ieder kind in een gezin dezelfde situatie en incidenten op een  heel eigen manier en die kan sterk verschillen van die van broers of zussen. Zo kan een herinnering van de één totaal anders zijn blijven hangen bij de ander. Kijken naar de ordening binnen de kinderrij, de positie ten opzichte van de ouders en mogelijke systemische thema’s binnen een familie kan inzicht verschaffen in en begrip kweken voor elkaar. Het nemen van de eigen plek in de ordening heeft  meer verbinding en bedding in het eigen systeem tot gevolg: meer ingesloten worden door en zelf insluiten van broer(s) of zus(sen).

Zelf heb ik ervaren dat door het  mijn broer gunnen van zijn plek als oudste van de kinderen en het opgeven van mijn verzet tegen het feit dat hij zich als mijn vader gedroeg, er meer rust is gekomen in het systeem. Door hem in te sluiten als broer heeft hij zijn plek gekregen in de ordening en daarmee heeft ook mijn vader de plek gekregen die hij heeft.

(in voorbereiding: workshop Systemische relaties tussen broers en/of zussen, gepland najaar 2019)

Dit voorjaar op bezinningstocht geweest naar Nepal. Het was een fysiek zware bergtocht rond het Manaslu-massief, de berg van de Ziel. En het was eveneens een reis naar binnen om weer eens wat obstakels uit de weg te ruimen, die gelukkig zijn en welbevinden in de weg staan. De prachtige metafoor van het medicijnwiel uit het sjamanisme verdeelde deze tocht in een fase van zomer bij de start in Kathmandu, via de herfst bij het langzaam omhoog wandelen naar de leegte en koude van de laatste etappe over de Larkya-pas naar het voorjaar toe aan de andere kant van de pas. Daar was het voorjaar ontluikend, de knoppen van bomen en struiken stonden op springen en de sapstroom was voelbaar. Hoe mooi is het dan om aan de ene kant van de pas mijn angst en onbewuste niet productieve patronen bewust achter te laten en bevrijd daarvan over de pas te gaan het ‘voorjaar’ van mijn leven in. Het heeft weer veel ruimte opgeleverd om moedig verder te gaan.