Bloot licht

Hij was nergens Werkelijk nergens
bang voor,
behalve voor het breken van water
het geluid van golven tegen rotsen
Als licht gekaatst tegen een lege spiegel
Leek hij op niemand
Een verborgen Niets

 

 

 

 

Hij woont in een Baobab
De witte magier
Zijn voeten haken in de hemel
Zijn ladderlijf zwiept heen en weer
Zijn hoofd vol bloed kust de aarde
Niemand ziet een eenzame traan

 

 

 

Botsen wil zijn ziel
Genadeloos stuiteren, bonzen, stoten
Tegen donkere harige lijven
Zich wriemelen in oerwouden van instinct
En mannelijke jungles
Een weg uithakken
En een schuilplaats vinden.

 

Nog duizend en een nacht
Zuchten,
nog vijf hongerwinters
vriezen,
nog vier stoere grensovergangen,
nog drie klachten gemaskerd in een lach,
nog twee nachtjes slapen onder die oude tafel
op je buik
in wouden van verwachting,

 

 

 

nog 1 lichtjaar ondergronds
en dan
dan schiet je vol
en is het smelten daar.

 

 

Herman Cools, 2014